Herman hangt voor mijn raam. Al een week of drie nu. Een echte Herman is 't. Een no nonsense type, harde werker, geen showman. Hij hangt altijd ondersteboven. Dat vind ik dan wel weer een beetje uitsloverig maar volgens Herman doen alle kruisspinnen dat. Iemand zei dat het waarschijnlijk een Hermien is maar dat gaat er bij mij niet in. Hij hangt altijd wijdbeens. Krabt ook vaak heel ongegeneerd in een van z'n oksels, klust de hele dag door en eet als een bouwvakker. De kinderen worden een beetje aan hun lot overgelaten. Ze bouwen lukraak spinnenwebjes in mij bamboe terwijl ik daar toch echt duidelijke afspraken over heb gemaakt. Maar ik zeg er niks van. Ik weet dat het niet altijd meevalt, a

Ik zit nu (zonder zakmes) in de metro op weg naar een shopping mall in zuid Delhi. Eentje met airco omdat de gevoelstemperatuur op straat zo'n 45 graden is. In mijn wagon zijn er nauwelijks vrouwen. Die zitten allemaal in de eerste en laatste paar wagons van de trein. Op de plekken waar deze wagons stoppen is op roze borden aangegeven: 'Only women'. Dat is nodig omdat ze anders betast worden (of erger) door mannen die denken dat dit kan en mag. En dit is hoofdstad New Delhi. Zelf invullen hoe vrouwen hier en daar op het platteland bejegend worden. De verhalen zijn bekend… In het koele winkelcentrum zitten jonge frisgewassen mensen lekker met elkaar te kletsen en doorlopend selfies te maken.

Op het moment dat mijn reisgenoot Johan en ik kennis maakten met het vriendelijke gezin uit Hubei, waren ze alweer wat bijgekomen. In de kleine hotellobby opende de meegereisde Chinese familievriend Sam, met westers bestek, de aanval op een omelet. Een schaap is handiger met mes en vork. Nog nooit zo'n gehannes aan een tafel gezien. Het gezinshoofd, Teiwei, onderhandelde ondertussen met de hotelmanager over prijzen van eventuele programmaonderdelen van een aanstaande rondreis. Om zich in het stroeve Engels goed verstaanbaar te kunnen maken deed hij dat op scheepshoornvolume. Steeds als de onderhandelingen waren afgerond kwam een gezinslid met een nieuwe suggestie en begon Teiwei opnieuw met

Ik ben relatief goedgelovig en zachtaardig. Beter of anders gesteld: ik ga uit van het positieve in de mens en stap altijd voorzichtig maar met open vizier nieuwe en onbekende situaties tegemoet. Goede karaktereigenschappen, vind ik zelf. Maar met die eigenschappen ben je op en rond Connaught Place als de licht verstandelijk gehandicapte kraanvogel die per ongeluk in het nieuwe leeuwenverblijf van Blijdorp is geplaatst: ‘Hee! Nieuwe vriendjes!’, denkt de kraanvogel en wordt vervolgens in 14 stukken getrokken. Ik weet dat het rond dit plein zo werkt sinds mijn reis weken geleden in het midden van de nacht op dezelfde plek begon. Toen bukte ik heel eventjes en voelde direct de toorn van de Ind

Tijdens de laatste week van mijn verblijf in Ladakh wil ik nog één keer een fatsoenlijke wandeling maken. Het liefst in de prachtige Markha vallei, maar die is niet bereikbaar omdat alle toegangswegen zwaar beschadigd zijn door regen. Dus wordt het een trekking door de Sham vallei. Ook dat is een parel. Overdonderende landschappen, groots, kaal met soms een groene of zelfs roze gloed over de bergen door de begroeiing. De kleine geïsoleerde dorpjes de je passeert, brengen je terug naar een ander tijdperk. De enkele tientallen inwoners communiceren met elkaar in het voorbijgaan op de onverharde paadjes of door vanuit de ramen van hun huizen op elkaar te schreeuwen. Daardoor lijkt het alsof het