Delhi Fever
Gezien mijn uitgebreide ervaring als onafhankelijk rugzaktoerist in zo'n 65 verschillende landen is het schier onmogelijk dat ik nog gefopt word als ik op pad ben. Het duw- en trekwerk in Azië is mij bekend, ik ben er niet meer van onder de indruk. Ik ken elke truc en doorzie iedere malafide praktijk. Heerlijk is dat, om onaantastbaar en volkomen ontspannen aan te komen op een bestemming.
In Delhi was ik al eerder geweest maar eigenlijk alleen op doortocht naar Nepal. Met het Noordelijke Ladakh als hoofddoel leek het me leuk om de Indiase hoofdstad beter te leren kennen. Gisterennacht om 12 uur kwam ik aan. Kaartje voor de pre-paid taxi gekocht en zo veilig in één ruk naar het geboekte hotel. Kinderspel. Allervriendelijkste jongens in de taxi ook. ‘Een ongelukkige tijd om nu in Delhi te arriveren’, vertellen ze. Einde Ramadan, begin Hindoefestival en protesten vanwege overstromingen en de ontbrekende hulpverlening. Ook vogelgriep en malaria. ‘U gaat naar Ladakh?’ Daar hangt ook van alles in de lucht. Maar verder hoefde ik me geen zorgen te maken. Het hoort allemaal bij “Incredible India!”.
Aangekomen in de buurt van mijn hotel (ik kon het volgen op de verkeersborden) zijn diverse straten afgezet met hekken van de Delhi Police. Mijn taxivrienden turen verwonderd in de lege en afgezette straten. ‘Zie je, daar heb je ’t al. Door al het tumult hebben ze de boel afgesloten. Geen idee hoe we nu bij het hotel komen’. Een hulpvaardige voorbijganger suggereert dat ik het hotel bel voor instructies. Prima idee. Ik bel met mijn eigen telefoon alle nummers die ik van het hotel heb, maar daar niemand neemt op. Het hoofdnummer is volgens een vrouwelijke stem zelfs niet eens in gebruik. De voorbijganger probeert het met zijn eigen telefoon als ik het nummer dicteer. Een opgewonden gesprekje volgt en dan mag ik ook nog even: ‘Nee, inderdaad..’ zegt de man aan de andere kant aan de lijn. ‘De situatie is nu zo precair dat we in elk geval vandaag en morgen dicht zijn. Daarna kan de situatie snel verbeteren’. We krijgen de tip om naar een tourist-office in de buurt te gaan dat nog open is. In het rammelige kantoortje hangt van alles. Ook een bord met 'Increadible India!’ erop. Twijfels bekruipen mij. Maar een aller-, echt allervriendelijkste man toont al zijn begrip en bevestigt wat ik al eerder heb gehoord: ‘Delhi is not a good place to be right now..’. Voor mij ontvouwt zich langzaam een reisschema naar Agra, Jaipur en dan weer terug naar Delhi. De twijfels groeien door maar mijn vermoeidheid ook, aangezien ik 19 uur eerder op de Schipholbus stapte. Ik bel nóg een keer naar mijn hotel maar daar neemt weer niemand op. De steeds ongeduldigere Indiërs in het kantoor waar ik als eenling tussen zit, de gedachte van mijn slaapplaats die onbereikbaar is en de stijgende vermoeidheid werken uiteindelijk intimiderend genoeg: ik schuif de credit card over de tafel.
Een kwartier later zit ik in een Suzuki op weg naar Agra. Met een knoop in de maag vanwege het zojuist afhandig gemaakte fortuin. Gekleineerd en vermorzeld. Duitsland - Brazilië 7-1, en ik was Brazilië. Met een rugzak. Zojuist weet ik mijn hotel in Delhi wel te bellen. Dat was uiteraard open en bereikbaar. Volgende trip: all-inclusive met fucking Harrie van de Sunweb…
