Vlieland Curry King
Zo ging ik met Manu uit eten. Manu is de chauffeur waar ik sinds de grote taxi/hotel zwendel aan verbonden ben. In India maak je snel vijanden, maar nog sneller vrienden. Ik heb er na 2 dagen Rajasthan 14 beste vrienden bij. Het etentje met Manu bestond uit het eerder beloofde ‘home-cooked-meal’, aangezien de restaurants waar ik tot nu toe gegeten had volgens hem enkel acceptabele maagvulling voorschotelden. Nu kreeg ik met het echte werk te maken. We gingen naar een goede vriend. Bijna familie. Al decennia lang. Hoe hij heette wist Manu ook niet precies. De man was eigenaar van een textielwinkel met bijbehorende fabriek, zoals er in de stad Jaipur honderden zijn. In zijn winkel namen we plaats. Om het mij gemakkelijk te maken mocht ik op de bank zitten. Dat was een bank waarop in ons land runderen op gefileerd worden, maar in dit geval zat er een katoenen hoeslaken over heen gespannen. Tegen de verzengende hitte werd een provisorische airconditioning aangezet op anderhalve meter van mijn linker oor. Waarschijnlijk was het een stuk hovercraft waarvan het bootgedeelte was afgeschroefd. Daardoor werd elke conversatie onmogelijk maar gelukkig verstonden we elkaar toch al nauwelijks.
De gastheer vroeg mij wat mijn favoriete versnapering was, en ook al gaf ik aan het liefst regulier pils te willen drinken, werd mij toch de Kingfisher Megastrong aangeboden. In 2 flessen van ieder 600 milliliter. Zes trappist, zeg maar. Daardoor berust de rest van dit verhaal vooral op inschatting. De goede vriend van Manu leek een jaren 80 mat te hebben. New Kids Turbo kokos-nekmat. Toen ik hem voor het eerst ‘en profile’ zag, bleek dat de mat uit zijn oren kwam. Een zogenaamde patentkwast - 25 millimeter, recht uit de oorschelpen, links en rechts.
In de steeg buiten de textielwinkel werd een vuur gestookt in een pot met daarop een aluminium ketel. Daarin - schrijf gerust mee - gingen de volgende ingrediënten: olie, uien, tomaat, groene pepers (14 stuks, geteld in nuchtere toestand), 1 rode peper, gemberpasta, knoflookpasta, melk en wat niet nader gespecificeerde kruiden. Daarna pruttelde een vers gevangen Jaipur kip mee. Een uur lang. Volgens de oma van Manu is dat 14 uur te kort. Toch at ik na een uur de meest sensationele curry die ik in mijn leven geproefd heb. De textielkoning keek toe. Ik vertelde Manu dat hij in mijn land volle zalen zou trekken met dit eten. Dat vond hij schitterend. Aangezien hij me eerder toevertrouwde het liefst de rest van zijn leven op een eiland door te brengen, stelde ik de Waddeneilanden voor. Manu en ik verwelkomen jullie over onbepaalde tijd graag bij de Vlieland Curry King.
