Flamencoporno
Meestal deel ik mijn gedachten met jullie, lieve lezers, als ik op een exotische locatie met zinderende cultuurverschillen word geconfronteerd, een voorstelling van een bultrugwalvis krijg voorgeschoteld of ernstig letsel oploop bij het passen van een spijkerbroek. Afgelopen week was ik een van de begeleidende docenten op een schoolreis naar de Costa Brava. Dat lijkt minder spectaculair. Maar op de laatste avond van onze reis gingen we naar de flamenco-show van La Masia in Tordera.
Op donderavond rond een uur of 18.00 lopen we een nog lege feestzaal in. Met 130 leerlingen en het docententeam krijgen we een korte workshop flamenco-dansen. Dat is erg leuk. Helaas blijft mijn aanzienlijke talent voor dit soort inheemse dansen enigszins onopgemerkt aangezien ik de eerdergenoemde spijkerbroek draag die de variatie en amplitude van mijn licht erotische lichaamsbewegingen ernstig beperkt.
Na de workshop worden we naar buiten gebonjourd omdat de zaal gereed moet worden gemaakt voor de grote show en het bijbehorende diner. Buiten, op een terras met een barretje, krijgen we sangria van twijfelachtige kwaliteit aangeboden. Sommige leerlingen lijken het idee te hebben dat het isotone dorstlesser betreft. Inmiddels lopen grote groepen Belgen, Fransen, Bulgaren en Spanjaarden de zaal in. Dan mogen wij ook. Voordat we de zaal in lopen, moeten we in kleine groepjes op de foto. Die kun je dan later kopen. We krijgen een lullig hoedje op of moeten een plastieken gitaartje vasthouden. Als iedereen de verkeerde kant uitkijkt, drukt een mevrouw op de knop. Heel erg Jan Baptist allemaal. Ik probeer me uit alle macht een Vanuatuaans strand met springende bultrugkalven aan een oranje horizon voor te stellen, maar onderga uiteindelijk heel bewust deze kleine tragedie.
Als we aan de lange tafels worden geparkeerd, speelt one-man-band ‘Easy Julio’ het nummer ‘Besame Mucho’. U kent dit soort eenmansorkestjes wel: Iets te dikke mannen met zweetplekken en een ruimvallende pantalon die in een hoek van het feestzaaltje op de spatiebalk van hun laptop drukken en dan op bescheiden volume maar met teveel vibrato 40 smakeloze evergreens ten gehore brengen. De leerling die al 17 sangria’s heeft weggekolkt, begint na elk nummer te gillen. Easy Julio bedankt haar dan hartelijk.
Dan wordt het voorgerecht geserveerd. Assorti-pakketten Spaanse worst en doe-het-zelf-bruschetta, meer sangria, twijfelachtige rode wijn en een mousserende witte wijn met een bouquet van koperpoets en oude paling.
Ondertussen maakt Easy Julio plaats voor een lokale Barry White. Het volume gaat omhoog. Dikke Barry draagt vijf gekoppelde pannensponsen als toupet. Hij zingt Sinatra maar ook daadwerkelijk Barry White. Hij doet dat in fonetisch kinderengels. Bij ‘You’re the first, last, my everything’ maakt hij felle danspassen op zijn dikke beentjes en nodigt het publiek uit om op het podium te komen. Minstens 60 van onze leerlingen gaan met rode koppen van het drinken gretig in op de invitatie. Direct wordt duidelijk dat onze instructie “representatief kleden bij externe activiteiten”, niet helemaal correct geïnterpreteerd is, als we zien dat een elftal studenten halfnaakt in de spotlights staat te twerken. Een meneer aan tafel 3 verslikt zich in de ossenworst en wordt afgevoerd naar de binnenplaats.
Ondertussen beweegt een juffrouw van de tafel tegenover mij zich ook richting het podium. Ze is niet zo snel als onze leerlingen omdat ze de pensioengerechtigde leeftijd ruimschoots is gepasseerd. Ze draagt een flamencojurk, van het soort dat je als souvenir meeneemt voor je vijfjarige dochter die het liefst elke dag als prinses verkleed naar school gaat. Een vriendin van deze verklede vrouw staat inmiddels op het podium. Door haar bordeauxrode legging is heel fraai te zien hoe ze haar vier onderbuiken onafhankelijk van elkaar kan laten bewegen.
De hoofdmaaltijd komt de zaal in. Schalen met ieder 23 kilo barbecueworst in een plas reuzel worden op de tafels gezet door zwetende obers. Een van de obers voert een showtje op. Hij doet alsof hij struikelt, gaat bij mensen op schoot zitten en deelt high-fives uit. Als ik de man wat langer bestudeer, realiseer ik me dat ik naar een Spaanse-horeca-Kevin-Spacey zit te kijken. Hij duikt met zijn hoofd onder de flamencojurk van mijn bejaarde overbuurvrouw, knuffelt ongevraagd tafelgenoten en laat zijn glimmende worstenvingertjes hun grijpgrage gang gaan. Deze man is vanavond hoogstpersoonlijk verantwoordelijk voor 47 nieuwe #metoo gevallen, maar vreemd genoeg gillen alle slachtoffers het uit van de pret.
De volgende artiest maakt haar opwachting. Een zangeres met respectabele buste zingt met klassieke stem internationale smartlappen en chansons. Ze nodigt een meneer uit om haar te vergezellen op de bühne, maar tijdens de beklimming blijkt dat hij gehinderd wordt door een gebrekkige motoriek. Dat wordt later nog een keer zichtbaar als hij de zangeres aan het einde van zijn podiumtijd een zoentje wilt geven maar haar daarentegen trakteert op een kopstoot. Als de artiest weer is opgelapt vraagt ze het Franse stel dat 30 jaar getrouwd is haar te vergezellen. Weer een moeilijke podiumbestijging: de bruid is van het formaat Volkswagen Up. Het zweet gutst van haar rug als ze met haar 140 kilo lichtere echtgenoot over het podium schuifelt. Het optreden eindigt met een knoop-in-je-zakdoek-tafereel waarbij de zangeres de zaal inloopt en haar microfoon onder de neus van nietsvermoedende gasten schuift die het deuntje dan moeten meezingen. Een groot deel van het publiek probeert onder de tafel te kruipen of anderszins onzichtbaar te geraken, een ander deel zoekt wanhopig oogcontact met de vrouw in een poging hun fifteen seconds of fame te claimen door heel hard de verkeerde tekst in het microfoontje te gillen.
Als de daadwerkelijke flamencoshow begint, is de ene helft van het publiek stomdronken, en de andere helft uitgeput.
Ik aanschouw het allemaal met open mond. Het is een aaneenschakeling van surrealistische scenes die Lynchiaans aandoet. Ik ken een Twin Peaks aflevering waarbij een dwerg 20 minuten lang achterstevoren praat. Na het bijwonen van deze avond is dat de normaalste zaak van de wereld.
