Karma
Nadat het toeristenbureautje ‘Increadible India! op het beruchte Connaught Place in Delhi mij op gewiekste wijze een fenomenale poets had gebakken, dacht ik terug aan mijn korte carrière bij de firma Cosmos. Dat is een van de vele touroperators die internationale gezelschappen in een week tijd door Europa knalt en dat verkoopt als culturele rondreis. Zo'n reisgezelschap bestaat uit Indiërs, Pakistani (mooie combinatie), Amerikanen, Australiërs, etcetera. Zij delen dan met 60 slachtoffers een luxe touringcar en zijn op dag 3 de draad al volledig kwijt. ’s Ochtends nog een selfie met Manneken Pis, ’s avonds stomdronken van de Riesling op een Rijnboot bij Koblenz.
Op het kantoor in Lugano zitten allemaal Sepp Blattertjes in donkerblauwe colberts met daarop te veel gouden knopen. De opbrengst van hun activiteiten wordt overgemaakt naar een bank op de Kaaimaneilanden. En nu en dan komt koning Cosmos zelf met zijn helikopter in Lugano op bezoek.
De reisleiders van Cosmos doen hun uiterste best om het reisgezelschap zoveel mogelijk koekoeksklokken, Swarovski kristal en lederwaren te laten kopen. Dan krijgen ze namelijk, als de klanten het etablissement verlaten hebben, een goedgevulde enveloppe met commissie. Verder verkopen ze zoveel mogelijk excursies. Een tochtje in een Venetiaanse gondel, een lullige Tiroleravond, voor joker op de foto in Volendamse klederdracht of een bezoek aan het Louvre. De reisleider die zonder schaamte het beste kan liegen verkoopt het meest. Dit soort vermaak wordt dan voor een veelvoud van de kostprijs verkocht. De reisleider deelt de winst dan met de chauffeur maar ook met de mannen op kantoor. Als de reisleider, om welke reden dan ook, de Swarovski winkel heeft overgeslagen of een excursie niet heeft verkocht, hangt er een Sepp binnen no time aan de telefoon en is de reisleiderscarrière bij dit boevengilde in het ergste geval ten einde. En als de chauffeur het vermoeden heeft dat de winst niet eerlijk verdeeld is, dan weet deze midden in Rome ineens de weg niet meer. Zo hadden de chauffeurs overigens wel meer streken: als mijn chaufferende collega Giuseppe stopte bij een zebrapad waar een of meerdere vrouwen overstaken, sloeg hij aan als een hondsdolle Bordercollie.
Na een paar maanden had ik het wel gezien. Ik werd wel nog gebeld door een mevrouw met de prachtige achternaam Ferrari, die mij vroeg of ik niet op kantoor in Lugano wilde komen werken voor een goed salaris en huisvesting in een fraai appartement. Ik heb mevrouw Ferrari hartelijk bedankt voor het gulle aanbod en loog dat ik elders een nog veel beter aanbod had gekregen.
Ik wil via deze weg aan alle Indiërs die op mijn aandringen voor een klein fortuin koekoeksklokken hebben gekocht mijn excuses aanbieden. Ik hoop dat u aan de hand van de foto’s thuis nog enigszins heeft kunnen ontcijferen waar u bent geweest tijdens dat kostbare weekje Europa. Ik snap het begrip Karma en weet nu dat ik door mijn eigen wandaden bij ‘Increadible India!’ terecht ben gekomen. Ik neem aan dat we nu quitte staan. Namaste.
