Good Luck
De laatste dag met Manu bestaat uit een rit van Jaipur naar Delhi. De rit begint met een moment van stilte in de auto. Manu heeft het stuur vast, de ogen dicht en bidt. Er zit een grijskleurig goedje tussen zijn ogen. Dat is een heilig smeersel en beschermt hem, de Maruti Suzuki en mij tegen alle ellende die de Indiase snelwegen in petto hebben. Het belangrijkste volgens Manu op deze hel van asfalt is ‘good luck’. Met zijn gebed is dat gewaarborgd en komen we gegarandeerd heelhuids in Delhi aan.
We zijn beiden een beetje duf, aangezien we gisterenavond, de laatste avond, een stevige borrel hebben weggetikt. In een A/C Family Restaurant wordt er lekker van de Papadum gesnoept, samen met neef Bokito. Ik weet niet of dat zijn naam is, maar hij lijkt er sprekend op. Manu houdt een vurig pleidooi over een gezonde leefwijze volgens de Ayurveda principes. Een keer per maand een grondige massage, elke ochtend een glas zwarte thee met vers citroensap en ’s avonds een glas warme vetarme melk. Daarom ziet hij er nog zo piepjong uit. Zijn uitstekende zicht dankt hij aan de druppeltjes honing die hij voor het slapen gaan in ieder oog smeert. Dat prikt even, maar het is de reden dat je in India nauwelijks mensen met een bril ziet. Zegt Manu. Dan komt de whiskey op tafel. Manu drinkt niet veel. Niet vaker dan 5 avonden per week in elk geval. De whiskey draagt de naam Royal Challenge. Dat is een terechte benaming aangezien het leegdrinken van de fles immens veel wilskracht vereist. In Nederlandse bouwmarkten wordt deze vloeistof als ontvetter verkocht. Als de ‘whiskey’, met een winkelwaarde van €3,20 op is, rijdt Manu de Maruti Suzuki terug naar het hotel. Veel verschil merk ik niet met zijn gebruikelijke rijstijl, maar dat kan ook aan mijn gebrek aan scherpte liggen.
Na het gebed rijden we Jaipur uit. Mijn chauffeur rijdt niet hard. Op de snelweg 80 à 90 kilometer per uur. In de stad rijdt hij echter niet veel langzamer. Eigenlijk rijdt hij nergens veel langzamer. Dat is soms best spannend. Net zoals het spannend moet zijn om op zaterdagmiddag met 80 km/u door de Kalverstraat te rijden. De snelweg lijkt een wetteloos terrein. Rechts of links rijden lijkt niets met snelheid te maken te hebben. Het is vooral de bedoeling om zoveel mogelijk van het asfalt te benutten. Ook de modderstrook naast de weg telt mee. Ik vraag of de Indiase politie streng controleert op weggedrag. Ja, enorm. Er staan ook flitsers op bepaalde trajecten. Maar dat probleem is zo opgelost. Als Manu een flitser tegenkomt, dan zet hij de Suzuki direct in z’n vrij. Of je dan met 50 of 170 km/u voorbij rolt; je wordt dan niet geflitst. Echt niet? Echt niet.
In de verkeerschaos komen we van alles tegen. Spookrijders, voetgangers, koeien (dood en levend), fietsers, honden (dood en levend), stilliggende en langsflitsende onderdelen van vrachtwagens, buffels en brommers. De snelweg wordt pas echt intimiderend als we in het donker in de file terecht komen. Door de tropische regen staan sommige delen van de weg onder water en worden we omgeleid of staan we gewoon uren stil. Manu duikt in werkelijk elke gaatje wat hij ziet, ook al levert het een halve meter vooruitgang op. Iedereen gebruikt continue de claxon. Hoe langer we stil staan, hoe heftiger de kakofonie. De tweebaans weg verandert in een zevenbaans weg en het merendeel van de voertuigen lijkt te bestaan uit vrachtwagens. Tussen het verwrongen staal van deze zwarte damp uitblaffende monsters is het in de Suzuki als in een verrassingsei tussen de bankschroef. Tot overmaat van ramp krijgen we een lekke band. In de donkere modder naast de weg proberen we de klus te klaren met een te kleine krik terwijl de auto’s, vrachtwagens, spookrijders, brommers en onderdelen van vrachtwagens langs blijven flitsen. De voetgangers, koeien en honden kijken toe.
Als Manu me na een uur of 9 na ons vertrek uit Jaipur bij de luchthaven afzet, kijkt hij me trots aan. Zie je wel, allemaal een kwestie van good luck! Of ik dan ongelukken had gezien. Nou nee, niet echt grote.. Een paar dagen later blader ik door de Times of India. In 2014 vielen er in India elk uur 16 dodelijke verkeersslachtoffers. Dat zijn er jaarlijks meer dan 140.000. Ik wens Manu en zijn Indiase medeweggebruikers alle good luck van de wereld toe.
